Adam Mickiewicz przebywając na emigracji w Paryżu w latach 1832 – 1834 napisał „Pana Tadeusza”, który uznany został później za epopeję narodową. W dwunastu księgach poematu widoczna jest tęsknota za „krajem lat dziecinnych” – małym i ubogim, ale szczęśliwym. Mickiewicz, stawiając sobie za cel „krzepienie serc” po klęsce powstania listopadowego, zawarł w swym dziele nie tylko sielankowe obrazy Soplicowa, szlacheckie obyczaje, polskie tradycje, ale również wątek niepodległościowy i patriotyczny, budzący nadzieję na lepsze jutro.
